Heus, er komt wel iets goeds uit Roemenië. De Dacia Duster bijvoorbeeld, die recent een geslaagde restyling heeft ondergaan. Noem het gerust een Lidl op wielen.

Als je – nog niet zo heel lang geleden – anti-auto was, maar je toch stiekem per verbrandingsmotor wilde verplaatsen, dan kocht je een Lada, of een besteleend, bolides met een reddeloos stigma. Lada’s waren bijvoorbeeld voor mensen, die lid waren van de Vriendschapsvereniging Nederland – Albanië en die koddige besteleend had altijd een nogal hoog Vrij Nederland, VPRO en NVSH-gehalte. Kortom, voertuigen voor types die ook immer de dooddoener bezigen, dat ze auto’s uitsluitend hebben om  – daar gaan we –  ‘van A naar B’ te rijden. Waarmee ze overigens impliciet toegeven dat ze toch een vrij leeg leven hebben, want neem nou mijzelf: ik ga ook wel eens naar C, D, E, of F.

 

 

Afijn, u begrijpt hem. Inmiddels, of accurater gezegd: sinds de crisis, is het nihilistisch autorijden iets geaccepteerder geraakt. Het is misschien zelfs een beetje cool geworden in een tijd waarin onze portemonnee’s steeds meer van uienleer zijn en we onze kleren kopen bij de Primark (geef toe) en vliegen met Ryanair.

 

‘Nu is het helaas wel zo dat de meeste Dacia-modellen net zo lelijk zijn als de Kelly Family. Uitzondering is de Duster’

 

Het Roemeense automerk Dacia past naadloos in die budgettrend. Natuurlijk, het kan leuk zijn dat je in moderne premiumauto’s zo’n zilveren draaiknop in de middenconsole hebt, gekoppeld aan een 10-ich computerscherm, waarop je bijvoorbeeld je automatische transmissie in vijf hoofdstanden en vijftien substanden kan zetten.

Tevens geinig: zo’n hip touchpadje aan boord, waarmee je tachtig menu’s doorvliegt om – we noemen maar wat – de stuurfunctie in de modus ‘comfort’, ‘normaal’ of ‘dynamisch’ te klikken. Tegenwoordig kan je via de superchip in de bolide ook de vering en demping precies zo instellen voor dat Jipsingboermusselse strontpad naar het huis van je schoonouders. Tja, keuzes, keuzes, keuzes.

 

 

De gemiddelde Dacia hoef je gelukkig niet een halve dag van te voren te programmeren – als was het de Spaceshuttle op Cape Canaveral – eer je kan wegrijden. Het is simpel starten en lopen. Nu is het helaas wel zo dat de meeste Dacia-modellen net zo lelijk zijn als de Kelly Family.

Uitzondering is de Duster. Die heeft best looks, zeker sinds de laatste facelift. De grille met z’n semi-chique roostermotief en gulzig kijkende koplampen, lijkt nu tenminste niet meer, zoals bij het vorige model, op de reet van een Chimpansee.De achterlichtjes ogen ook weer wat frisser en het interieur (ja, met goedkoop plastic, maar hé, wat wil je bij een gloednieuwe SUV voor een basisprijs van 16.990 euro…) is gladgestreken.

 

 

Trouwens, op de dakrails staan nu – als was het een geuzennaam – de letters DUSTER. Topgear-presentator James May (binnenkort hier op ThePostOnline een interview met hem) was er al weg van, dus wie zijn wij, om dat te gaan betwijfelen.

 

‘Je zit je aanhoudend achter het stuur te verkneukelen dat je zoveel hebt voor zo weinig geld. Alsof je net kerstinkopen hebt gedaan bij de Lidl’

 

De oude 1.6 Renault-stinkerd is verder vervangen door een vlotte 1.2 TCe-motor, die dik 125 PK uit het turbo-blokje wringt.  Vanaf het moment dat ik de parkeerplaats bij de importeur afreed, was ik verliefd op deze krachtbron met zesbak. Ik had mij mentaal schrapgezet voor een blik met Exxon Valdez-achtig weggedrag en interieurlawaai van Slayer-achtige proporties, maar niets van dat. Kwiek en gerieflijk stil wipt de Duster door het Nederlandse verkeer. Het is een prima cruiser op de snelweg en je bent – door zijn hogere zit – best een player in de stad.

 

 

Daarnaast heeft de Duster – ook nieuw – een zogeheten eco-knop, waarmee je acuut zo’n 90 paardenkrachten van de 125 killt, maar waarmee het wel opeens wel heel zuinig (1 op 18 is mogelijk) toeren blijkt. Bejaarden inhalen doet ie trouwens eveneens overtuigend. Het rijgenot is kortom uitstekend, maar dat komt eerlijkgezegd vooral ook omdat je je achter het stuur aanhoudend zit te verkneukelen dat je zoveel hebt, voor zo – relatief – weinig geld. Alsof je net kerstinkopen hebt gedaan bij de Lidl.

 

‘Als je het autoportier dichtgooit is het net alsof er een Nieuwe Revu op je deurmat valt’

 

Dat Dacia’s per definitie Spartaans zijn uitgerust, is bovendien apekool.  Ik mocht een aangename week in de Prestige-versie sturen en die is standaard voorzien van airconditioning, cruise control (met snelheidsbegrenzer), 16 inch lichtmetalen wielen, navigatie, een multi-media-systeem (met bluetooth voor je smartphone), parkeersensoren, een met leder bekleed stuurwiel, een bedieningsatelliet (uit het Renault-magazijn) aan de stuurkolom, mistlampen vóór, elektrische ramen (ook achter), een USB-aansluiting, luchtstroom-uitgangen achter en als klap op de vuurpijl een verchroomd uitlaatsierstuk. What more do you need?

 

 

De totaalsom: 19.490 euro. Zeer schappelijk. Vanzelfsprekend merk je wel dat je in een outlet-auto rijdt. Want als je het autoportier dichtgooit, is het net alsof er een Nieuwe Revu op je deurmat valt. Je hoort niéts, zo licht is het. Er zitten kleine kiertjes in de afwerking en nadat ik mijn Dacia Duster door de wasstraat had gehaald, zaten er bij de borstelafscheiding van de handrem toch redelijk wat waterdruppeltjes. Uh, die zouden toch niet door het chassis in de washal naar boven gekomen zijn?

Ach, niets om je druk over te maken, zeker als je de bespottelijke vanaf-prijs van deze Moelandse SUV in aanmerking neemt. Dus ja, er komt wel degelijk soms iets goeds uit Roemenië. Hoewel, deze Duster wordt nu ook gebouwd in, eh, Marokko…