Peugeot heeft de 508 flink opgefrist. De leeuw pronkt nu prominent met kop en klauwen op de snuit en het vetste model, de RXH, blijft belastingvoordelig. Jeuh.
En natuurlijk is deze face lift-editie ook voorzien van tal van kittige extraatjes. Zoals bijvoorbeeld stoelmassage. Maar ik heb dat nooit echt begrepen. Het voelt vooral alsof een irritant jengelkind achter je in het vliegtuig de hele transatlantische vlucht lang tegen je rugleuning zit te trappen. Wel nuttig: de nieuwe dode hoek-waarschuwingslichtjes in de spiegels. En die heb je nodig ook, want de 508 SW blijft met z’n bijna vijf meter een forse lap auto, waarbij deze gerenoveerde versie overigens geen grammetje is verloren.
Onderhuids is de automatische transmissie vervangen. Godlof. Want de vorige bak had met z’n nogal theatrale en pompende overbrengingen toch verdacht veel weg van DAF’s vintage variomatic, al noemden ze dat bij Peugeot eufemistisch ‘gerobotiseerd.’ Inmiddels is er een zalige state of the art-automaat met zes trappen in gemonteerd, die qua motorisering ook allesbehalve monogaam is. Deze bak is smoor op alle motorvarianten, of het nu de 150PK BlueHDI is, de 1.6 THP benzinemotor, of de meest anabole versie, de 180 PK BlueHDI. Het schakelen is bij de 508 nu – éindelijk – insync. Alle krachtbronnen voldoen trouwens braaf aan de Euro 6-normen en blijken milieuvriendelijker dan een moestuin.
Ook nieuw (of misschien: iets te laat) is het touchscreen om de multimedia, navigatie, climate control, enz, te bedienen. Hoewel, touch? Je moet flink met je wijsvinger hameren om beweging in het scherm te krijgen. Toegegeven, dat zijn luxeproblemen, maar we hebben het hier ook over het D-segment, het luxe-segment, waarbij de 508 het moet opnemen tegen ondermeer Audi en BMW. Dan is bijvoorbeeld een achteruitrijcamera (ook een primeur voor de 508) dus géén luxe. Ofschoon ik nog van de generatie ben, die – camera of niet – gewoon de rechterarm om de passagiersneksteun slaat en zich even ouderwets omdraait om achteruit te manoeuvreren.
De indruk ontstaat wel dat Peugeot vier jaar na de eerste introductie van de 508 iets in te halen had. Is dat gelukt? Qua (nieuwe) motoren zeker, die overigens niet allemaal even bijtellingsvriendelijk zijn. De cockpit is daarnaast, mede dankzij dat timmer-screen, een tikje opgeschoond, maar dat gelukzalige Boeing-gevoel met al die semi-belangrijke knopjes en lichtjes is toch gebleven. En over lichtjes gesproken, de (buiten)verlichting van de Peugeot bestaat nu uitsluitend uit LED-jes.
Het acute gevaar bestaat hier echter wel dat je een auto met LED-verlichting per ongeluk net zo vulgair optuigt als een tokkie-woning tussen kerst en oud en nieuw. Gelukkig komt hier de traditionele artisticiteit van de Fransen om de hoek kijken. De LED’s zijn onder meer gebruikt om de dagrijverlichting in de vorm van fraai getekende leeuwenklauwen bij de bumper aan te brengen. De vertrouwde Peugeot-leeuw is bovendien weer teruggekeerd ín de grille. Voor u een detail, maar voor puristen voelt het alsof de Beatles weer bij elkaar zijn.
Door deze mix van eigenzinnig- en kunstzinnigheid kan de 508 de (Duitse) concurrentie aan. Wilde je vroeger geruisloos en representatief ergens voorrijden, dan koos voor je een Audi. Das war Einmal. Nu verplaatst onder meer dat mocro-liquidatieleger zich bijvoorbeeld in A7’s. Mercedes dan? Prima optie, tenminste als je in de bouw, varkenshouderij of vrouwenhandel zit. BMW’s blijven soms een beetje voor patser-lutsers, die niet zelden daadwerkelijk reageren op penis-extention-spam. De Volvo V60 misschien? Uhm, die heeft inmiddels een iets te hoog Coldplay-gehalte gekregen (en moet derhalve dóód). Verder zijn de opgefriste Insignia en de nieuwe Mondeo natuurlijk totaal geen verkeerde auto’s, maar wellicht iets te confectie, terwijl een C5, zoals alle Citroëns, een hoge Freek de Jonge-connotatie blijft houden. Tja.
In deze opstelling is de Peugeot 508 SW (en ja, die bedoel ik de hele tijd al, want wie koopt er in Nederland nou een sedan/berline?) een even rationale als emotionele mogelijkheid. Hij past bij de architect, maar ook de gemeente-secretaris. Al die premium-extraatjes, zoals leren bekleding (ook een must bij jonge kotsende kinderen), staan de 508 lekker.
Hoe rijdt hij eigenlijk? Nou, voor dit bedrag (47.360 euro voor het topmodel) uiteraard uitstekend. Ik kan een hele verhandeling houden over koppel, trekkracht, acceleratie, stuur- en weggedrag en dat soort blablabla, maar dat is voor een halve ton aan euro’s wel in orde. Bij dit soort premiumauto’s zijn twee dingen key: hij moet stil zijn en als een tank (die Peugeot ooit ook maakte) op de weg liggen. Dat doet ie. Belangrijk, want in deze bolide’s worden doorgaans heel andere dingen gedaan dan autorijden, zoals per bluetooth onderknuppels uitkafferen, naar kantoor mailen, nog even snel de notulen doornemen en naar bammetjes graaien.
Dan wil je dat ie ongestoord en met minimale ingrepen in het spoor blijft. Ik reed zowel de 1.6 benzine als de 180 PK blue-hdi over bergwegen op Mallorca. Beide gedroegen zich keurig, maar in Nederland blijft de biotoop de rijksweg en daar is het cruciaal dat de 508 genoeg kont en body heeft om (busjes)klevers te ontmoedigen en voldoende smoel en charisma om je beleefd doch dwingend over de linkerbaan te duwen. Dat heeft deze Peugeot, al blijven Audi’s op dit gebied king.
Ultiem smulmodel van de 508 blijft de RXH. Dit is de uitgeklopte en nog breder geschouderde versie van de SW met een hybride aandrijving over vier wielen en een potente 200 PK. Klasse, met een outdoor look & feel. Tip: plaats constant een ATB op het dak. Ook al gebruik je hem nooit, het staat zó stoer. Deze adventure-auto is bovendien een darling van de bedrijfsaccountant, omdat hij ondanks zijn potige voorkomen met zijn minimale uitstoot nog steeds bijtellingsvriendelijk blijft.
Dit in schrille tegenstelling tot de door mij gereden 1.6 THP-benzinemotor en die top-HDI met 180 PK. Deze vallen niet in de gemakkelijk te begroten 20-procentscategorie. Logisch dat ze in bij Peugeot HQ in Frankrijk niet immer rekening houden met die aanhoudend veranderende bijtellingen in Pays Bas (in 2015 ook weer) en ja, de Hollandse overtuiging dat auto’s bij voorkeur op spruitjes moeten rijden, maar het blijft een misser. Het leaseleger wordt nu bediend met de 150 PK-versie van de 2.0 HDI, die voor rond de 35 mille leverbaar is. Niets te klagen en ruim voldoende die 150 PK-versie, hoor, maar een overheidszweem van zesjesmentaliteit blijft hangen. Alsof je verplicht moet rijden in een blauwe envelop op vier wielen.
Welnu, Fuck de Fiscus, zou ik zeggen, en tel iets meer doekoe neer (oké, oké, dik 50.000 euro) voor zo’n coole opgekrikte Peugeot 508 SW RXH, die meer van de verschroeide dan de kleine aarde is, maar toch milieu –en belastingvoordelig. En hé, yolo! Of niet?
